Vooruit, voetbal deze keer. Ik hoor de vuvuzela's zoemen op het schoolplein naast waar ik werk. Vanmiddag speelt Nederland tegen Slowakije en ik schrijf over PWC. PWC is een kleine voetbalvereniging. PWC betekent: Pieterburen Westernieland Combinatie. PWC gaat nooit verloren, dat soort zinnetjes komen dan in mijn hoofd. Maar.

In de Ommelander Courant stond een oproep. Of eigenlijk vier. Vier keer het woord oproep, met telkens een uitroepteken. Dus de nood is hoog. 'Kleinste voetbalvereniging zoekt versterking: veldtrainer en voetballers. Voor informatie: 06 - 33 10 26 29'.

Kleinste, dat schept een band. Ooit was De Oelesprong de kleinste school van Nederland. Met zeven leerlingen. Ze haalden er de landelijke pers mee. Zes op de foto want eentje was ziek. De school heeft het niet gered.

Ik zou zeggen: mensen, bel op en word lid. Voetbal mee met PWC. Je hoeft er niet voor in Westernieland te wonen, je kan er best op de fiets of met de bus naar toe. Het is er prachtig.

Ik ben direct donateur geworden. Voetballen doe ik niet en trainen kan ik niet. Maar PWC gaat nooit verloren!

Uilen heb je in soorten en maten. Oehoes zijn reuzen, dwerguiltjes niet. Ransuilen kennen we van de tuin in Amsterdam. En Koos wees zaterdag een aan, die ik niet zag: in de oude pereboom, bij Westernieland aan de dijk. Voor steenuilen had buurman Eise een kast gemaakt die werd gekraakt. Een specht had er een achterdeur in gehakt. Er bestaan ook ruigpootuilen, bosuilen, konijnuilen, zaaguilen, visuilen, schreeuwuilen, blafuilen, valkuilen, dwergooruilen, havikuilen, snorrebaarduilen, sperweruilen, maskeruilen, laplanduilen. De meeste in veel variaties.

Buurvrouw Antje had een mok voor ons, met 'De Oelesprong' erop. En de Uilenspiegel, laatste schoolkrant van de school, uit 2000. Met historische informatie, namen van juffen en meesters, noem maar op.

Sandra heeft oog voor uilen. Sinds ze op De Oelesprong is wezen kijken, samen met Hans, is ze fan. Dus hebben we nu een handpopje aan de lamp hangen. Er staat een houten uil-in-kooi op de plank in de caravan (puzzel de uil uit het kooitje). En natuurlijk ansichtkaarten. Cadeausuggestie: piepkaartje met schreeuwuil.

Buurman Freerk heeft het oude naambord van de school in de garage staan. 'De Oelesprong' met uiltjes. Hij knapt het op. Freerk is schilder, dus dat komt wel goed. Het krijgt een plek. Natuurlijk.

Bakstenen zitten aan elkaar. Met specie, tenminste, dat is de bedoeling. Hoe, dat kan op veel manieren. In verband, heet dat. Overal kan je ze zien, de verbanden. Maar, om met Cruijff te spreken: je gaat het pas zien als je het door hebt. Elk verband heeft zijn eigen naam. Halfsteensverband, blokverband, engels verband, frans verband, kettingverband, keperverband of visgraatverband, klezorenverband, koppenverband, kruisverband, noors verband, patijtsverband, spiraalverband, vlaams verband, wildverband of vrij verband. Maar ook cyclopisch verband (een manier van stapelen van zeer grote onregelmatige blokken in een enorme muur die door de Cyclopen, klassieke reuzen met één oog, gemaakt zou moeten zijn).

Er gaat een wereld voor je open. Het oude deel van ons pand is gemetseld in klezorenverband. Een klezoor is een kwart baksteen. De stootvoegen (de korte voegen) verspringen van boven naar beneden telkens een kwart van de lengtemaat van een steen. Dat kan telkens een kwart naar links zijn (linkshangende of -vallende tand), een kwart naar rechts (rechtshangende of -vallende tand) of om en om, zoals bij ons (met staande tand). Klik hier als je meer wilt weten over metselverbanden. Linksboven dit blogje kun je op de foto van de kopgevel van De Oelesprong het klezorenverband goed zien. Straks worden de gaten die in de gevels ontstaan (waar deuren of ramen verdwijnen) weer in ditzelfde verband dichtgemetseld. Het aangebouwde deel moet ik nog bekijken op z'n verband. Ik denk: halfsteens.

Het valt niet mee om nog langs een muur te lopen zonder te letten op de stenen. En hoe ze aan elkaar zitten.

In Amsterdam vond ik twee schragen bij het grofvuil. Altijd handig. Stevig en toch licht. Daar kan je een tafel van maken of iets te zagen op leggen. Dus: mee naar huis. Spul inpakken voor het weekend, alles mee naar beneden, naar de voordeur. Schragen ook (ik noem ze bokjes). Alles inladen en hup, via de tuin naar Sjoerd die nog tennist in Amstelveen, en door naar Westernieland.

Onderweg langs Friesland. Buurman Eise heeft een zaagbokbouwpakket gemaakt. Drie grote kruisen van stoere balken, één balk schuin voor de stevigheid, lekker degelijk. Handig voor Frits, dan kan hij weer bomenkettingzagen. Inpakken en meenemen dus.

De volgende dag denk ik: waar zijn mijn kleine lichte grofvuilbokjes? Per ongeluk in Friesland op straat laten staan? Friesland gebeld. Nee. Per ongeluk op de tennisbaan laten staan? Lijkt niet logisch. Door iemand vanaf de parkeerplaats meegepikt? Lijkt ook niet logisch. Thijs gebeld, ingesproken: als je twee bokjes in de gang voor het raam ziet staan zijn ze van ons. Zondagavond laat weer thuis denk ik: even achter de lift kijken. En ja, Thijs heeft ze kennelijk veilig weggezet: mijn bokjes. Gewoon vergeten in te laden. Dus maar weer mee naar boven. Ze mogen de hele week in de kamer, en in het weekend gaan ze echt mee. Dat heb ik ze beloofd.

Van sloop naar bouw is misschien geen grote stap. Maar wel een fijne. Er komt direct al vorm in de zaak. Balken aan het dak, hangers eronder voor het verlaagde plafond in keuken en slaapkamer. Goed opletten, de bijkeuken hoeft dat niet, daar willen we graag hoogte voor bergruimte. Goed nadenken over: hoe ver, hoe hoog, hoe breed. Nu al beslissen want straks is te laat. Waar komen de gordijnen? Rolgordijn, luxaflex of stof? Dat zal nog vaak gebeuren, de komende tijd: visualiseren hoe het wordt en op grond daarvan nu iets beslissen waar je eigenlijk nog geen idee van hebt.

Herman en Arnold hebben er zo te zien plezier in. Muziekje er bij, kletsen en ondertussen grote stappen. Zaagmachine giert, laser piept, schroefboor ratelt. Arnold vertelt. Toen hij begon moest je zelf je zaag scherp houden. Af en toe een half uurtje met de vijl in de weer. Nu koop je zagen per doos. Hij zou het nog best kunnen, denkt-ie. Maar het hoeft niet.

Ik ben benieuwd wat er vrijdag allemaal al weer gebeurd is. En blijven opletten. Voor je het weet zijn er meters gemaakt die niet hadden gemoeten. En dan kan er weer gesloopt...

Zo'n weekend zit soms aardig vol: Sjoerd donderdagavond naar de tuin, spitten. Vrijdagmiddag aanhangwagen vol planten laden en naar Westernieland (via Leens, voor leeftocht). Wat geplant en om kwart voor acht in Zoutkamp om vloerverwarming met draadloze thermostaten in werking te zien. De gebruiker is enthousiast en tevreden. Vervolgens naar de caravan: een wijntje en een worstje.

Zaterdagdagochtend eerst de tuin en de garage in, daarna overleg met de aannemer over de plafondhoogtes en nog wat details. In de praktijk ziet alles er toch weer anders uit dan op tekening, dus we nemen een lijst met vragen mee voor de architect. Daarna verder met planten en klussen (onkruid wieden, internetverbinding maken wat niet lukt, lekkend dak van de garage laten verhelpen etc). Boodschappen in Baflo, tuinbank schoonmaken, eten maken, snoeren binnenhalen, afwas, opruimen, geleende spullen bij de buren terugbrengen, om kwart over zes in de auto met aanhangwagen richting Amsterdam. Aanhanger naar de tuin, fiets ophalen, half tien thuis.

Zondag om kwart voor zeven op om op tijd op de Landrover Experience dag in Duitsland te zijn. Hele dag instructie en praktijk over rijden in zand, rijden door meer dan een halve meter diep water, steil klimmen en afdalen, noodstoppen bij 80 km/h op natte weg, off road rijden in het bos. Een oude terreinwagen uit 1970 besturen, maar ook de nieuwe Discovery 4 en de meest geavanceerde Range Rover Super Charged (0 - 100 in 6 seconden). Wat een ontwikkeling in techniek! Leuke en leerzame dag. Vader en zoon uit Winsum ontmoet, barbeque, daarna naar Amsterdam, de was doen, de komende week doornemen. Kleren strijken, blogje schrijven en het weekend zit er op.

Soms zit het mee. Het is fantastisch om te zien wat een sloper in een week teweeg brengt. Hele plafonds er uit, muren, radiatoren, noem maar op. Het verdwijnt als sneeuw voor de zon. Een week niet geweest is een week niet geleefd, zal ik maar zeggen. En op vrijdagmiddag zijn we vol verbazing over alles: oooh en aaah. Kijk nou eens, een nieuw doorkijkje hier, een mooie gang daar enzovoort. En buurvrouw: er zijn al zo en zoveel containers weg. En buurman: wat gaat het hard!

De tuin: je kunt het soms haast niet geloven. Wat twee weken geleden nog een hoopje sneu spul was, zowat afgestorven in de koude aanhanger, staat er nu florissant bij. Letterlijk, in bloei. Hoe is het mogelijk!

Maar soms: de hele week met de drilboor, en het schiet nauwelijks op. Arme sloper! De dekvloer wil niet springen. En zwaarder gereedschap gaat door de hele vloer heen, dat is geen optie. Dus: stukje bij beetje. Het oude handwerk, zeg maar. Dat valt dan tegen. Wat ook tegenvalt is de garage. Ooit gepresenteerd als: in een dag geplaatst. Nou, mooi niet. We zijn vijf en een halve week en een hoop gedoe verder en doen de deur open. Drup drup drup. Zet er maar gauw een emmer onder. En weer bellen. Meneer komt met knecht en kitspuit. Waar vroeger de timmerman hamer en beitel droeg komt nu de klusjesman met schroefboor en kitspuit.

Een neef van mij heeft een timmerman op zolder opgesloten
De man zit in een keurig hok met kind en echtgenote
Hij zit daar maar, die timmerman, en mag zich niet vermoeien
Mijn neef bewaakt hem dag en nacht want het is een hele goeie

Waar vind je tegenwoordig nog een goede timmerman
Die wat zijn ogen zien met zijn handen maken kan
De hele samenleving wordt er zenuwachtig van
Waar vind je tegenwoordig nog een goede timmerman

Mijn neef verwent zijn timmerman met spijzen en met dranken
Want hij heeft aan diezelfde knaap een heleboel te danken
Zodra hij weer een klusje heeft haalt hij hem naar beneden
Zo leven zij al zeven jaar, heel vrolijk en tevreden

Mijn neef bezit maar een probleem, de man mag niet ontsnappen
Hij heeft ook een alarmsysteem, met tralies op de trappen
En hij bewaakt zijn timmerman als een cipier een rover
En ziet er zelf uit als een geest maar heeft het er voor over

Laatst kwam er iemand aan de deur, mijn neef deed zelf open
Het was een bink, die naar hij zei, zijn timmerman kwam kopen
Die kerel zwaaide met een cheque, mijn neef bracht hem tot zwijgen
En sprak: mijnheer, ik ben daar gek. Ik hou hem voor mij eigen

(Ooit zong Leen Jongewaard het in 't Schaep met de 5 Pooten', nu Marc-Marie Huijbregts.
Tekst is van Annie M.G. Schmidt, neem ik aan).

Westernieland kleurt. Langzamerhand wordt het oranje hier. De jongens van de overkant hebben bij Freerk de vlag gehesen. Zo te zien wordt zijn huis het middelpunt van de vreugde. Links en rechts lange slierten oranje vlaggetjes. Antje en Pieter doen kennelijk niet mee, daar houdt de sliert op. Ik heb overwogen om een reeks blauwe vlaggetjes aan onze kant op te hangen, vanaf de uiltjes, links boven dit stukje. Maar het is ook verkiezingstijd. Dus maar niet.

De vlaggetjes hangen tussen de nestkastjes door. Knappe vogel die er nog bij kan. Maar vogels malen daar geloof ik niet om. Als ik vogel was zou ik mijn huis niet meer in of uit durven.

's Avonds nemen de vogels het weer over, zingen uit volle borst. Als het donker wordt zie je steeds minder oranje. En uiteindelijk houden ook de vogels hun snavel.

Westernielandse boekenmarkt. Een keer per jaar, bij de kerk. Bij goed weer buiten, bij slecht weer binnen. Buiten dus, want de zon schijnt geweldig. Biertafels en een partytent tussen de zerken. Om tien uur al gezellig, met koffie en (rabarber)taart. Arretjescake, wie kent het nog. Dozen vol boeken op tafels, waartussen het zo lekker snuffelen is. Julius zwerft er wat tussendoor, Herman staat achter de tafels. Buurboer rijdt achter de boekenmarkt langs met zijn trekker en spuitmachien. Gelukkig is de wind de andere kant op.

Zo zit je daar, op een prachtige zonnige zaterdagochtend op een zerk je pasverworven boekjes (€ 0,50 - € 1,-) te lezen. De een Annie M.G. Schmidt, de ander Victor Hugo of de Dalaï Lama. Alle tijd om bij te kletsen met het halve dorp (de andere helft gaat vanmiddag naar PWC, voor de barbeque en de wedstrijd tegen de veteranen). Zowaar, de burgemeester schuift aan en heeft het ook leuk. En ineens onverwacht: Carel en Hanna. Ze komen hier al jaren en weten dat wij er zijn. We lopen naar huis en laten ons project zien.

's Middags is het flink warm. Sjoerd schoffelt en wiedt (alles groeit hier hard), ik begin de garage in de beits te zetten. Een heel werk, het hoeft niet af. Op het tafeltje bij de caravan ligt een vers stapeltje boeken.