Kijk, daar zit ik. Als je goed kijkt zie je me. Onder de parasol, in de garage. Het is een warme zomer en er wordt binnen hard gebouwvakt. Dus ik heb mijn kantoor verlegd. Parasol erbij, snoertje door de tuin, de laptop op tafel en ik kan aan de slag. Meestal met gehoorbeschermers op.

Binnen zijn twee mannen bezig de vloer eruit te breken: Auke en Bernard. Dat gaat met een zware boorhamer, een kango. Buiten staat een soort autootje de hele tijd te razen. Dat is de compressor met een benzinemotor, die zorgt voor luchtdruk. En het kango'en gebeurt op luchtdruk. Je zou zeggen: dat hoor je niet. Nou, kom maar eens luisteren. Het dendert de hele boel bij elkaar. Staal op beton. Met een kleine graafmachine wordt het puin naar buiten gereden, zo de container in. Graafmachine, compressor, kango, het is wat veel. Maar de vloer moet er uit, het werk moet voort. Mans, Theo, Klaas en baas Jolman hebben 50 jaar geleden goed werk geleverd. Degelijke vloeren. Misschien wat lastig nu, maar een geruststelling voor wat blijft zitten. Als dat net zo degelijk is, kan het nog wel 100 jaar mee.

Soms is het pauze. Dan gaan de machines uit en is het adembenemend stil. Je hoort een hond, een trekker, een kindje dat 'opa', roept. Ik hoor het tikken van de toetsen van de laptop. De merel komt drinken in de waterbak bij mijn voeten. De mus zit in de olijfboom, een meesje schuift aan bij het water. Ik hoor Joop op zijn klompen over de tegels gaan, drie huizen verder.

Uiteindelijk keert alles terug tot de stilte. Aan het eind van de dag stopt de bedrijvigheid. De grote lijster op de schoorsteen geeft zijn ongeëvenaarde avondconcert, de egel scharrelt wat. Dan houdt het op.