Ik loop de slaapkamer binnen om even iets naar de koelkast in de berging te brengen en zie hem vliegen, hoor hem angstig tsjilpen. De koolmees. Zo nu en dan heb ik er een in de slaapkamer. De tuindeur op een kier, de luxaflex naar beneden, en toch weet zo’n klein vogeltje, op zoek naar nestgelegenheid, zijn weg naar binnen te vinden. En eenmaal binnen kan hij er niet meer uit. Ik weet wat me te doen staat: de ruimte donker maken, op één lichtplekje na.

Eerst maar het gordijn van de lichtkoepel dicht. Dan het grote gordijn grotendeels, en de luxaflex omhoog, de buitendeur wijd open. Als hij de weg naar het licht zoekt, vliegt hij meteen de vrijheid tegemoet. Maar de bange mees is naar het andere raam gevlogen en heeft zich daar opnieuw door de zonwering heen weten te dringen. Nu zit hij daar min of meer klem, tegen de ruit aan, tsjilpt nog harder en fladdert wat op en neer tussen het glas en de messcherpe metalen lamellen. Als hij zich maar niet bezeert, zo’n vogeltje is zo doormidden.

Heel langzaam trek ik de zonwering een paar centimeter op, zodat hij niet schrikt en misschien nog hoger opvliegt. Nee, hij blijft zitten, kijkt mij eens even aan, draait zich om en vliegt dan met een wijde boog naar de deur, het licht, de vrijheid. Buiten zie ik dat een andere koolmees, zijn vriendinnetje misschien, zich bij hem voegt en meevliegt. Ze is al die tijd blijven wachten. Ze zijn herenigd en weer gewoon vrije vogeltjes geworden, net als al die andere. Ik zal ze niet meer herkennen.