Mijn kies wordt gerepareerd. 'Dat voelt zeker als een groot gat?', vraagt Frank, de tandarts. 'Ja', zeg ik, 'als een heel groot gat'. 'Valt mee', zegt hij, 'er is een brokje van een kies af, een klein bultje maar, dat wordt een kleine vulling. Met of zonder?'. 'Als het zonder kan, dan maar zonder', zeg ik. 'Valt mee', zegt Frank nog een keer en hij begint. En ik moet zeggen: het valt mee. Stapje voor stapje praat hij me door de behandeling heen. Een beetje afvlakken, een beetje opruwen, drogen (want composiet en vocht gaan niet samen). Watje hier, watje daar. Bandje er omheen, aanschroeven, vulling aanbrengen, drogen, beetje bijwerken en klaar. Ik zag er wel wat tegen op, net twee weken bij een nieuwe tandarts en nu al een dijk van een gat. Maar het valt mee, het kleine brokje is goed gevuld en Frank en ik kunnen het vanaf nu goed vinden. Zonder verdoving sta ik na twintig minuten weer bij de auto. Stine ligt lekker te slapen, achterin.