Terwijl de dag nog maar amper begonnen was leverde ik de liefste bij de bushalte af, het regende sneeuw, het dakje van de auto was wit toen we erheen liepen, krabben hoefde niet, het sneeuwregende er ook zo weer vanaf. We reden rustig door het diepdonker, tijd genoeg, de bus is nooit zo vroeg. En toen ik hem in dat donkere hokje had achtergelaten met als enige lichtpuntje zijn iPhone, om de buschauffeur te waarschuwen dat die hem niet zomaar voorbij zou rijden, en even later weer thuis kwam, stonden de honden al bij de deur, zo van: we zijn nu toch al opgestaan, laat ons dan ook direct maar uit. Dus vooruit, de tuigjes om, de riemen aangelijnd, wij naar buiten, koplantaarn mee, want licht was het nog lang niet. En wij scharrelden rond de boerderij, in die sneeuwregen, de voetjes van de honden knisperden door het nog een klein beetje bevroren gras, dat natter en zompiger werd, net zolang tot er voldoende gepiest en gepoept was, alles eruit zodat er weer wat in kon, en toen we weer thuis waren en de voerbakken voor de dag kwamen (vooruit, we waren nou toch bezig, dan alles maar in één keer) en de sneeuw voor de deur intussen bijna weggeregend was, en het verse vlees de bakken rood kleurde, was het nog maar net half acht.