In de kerktoren van Westernieland hangt een klok. Een klok om te luiden, zonder uurwerk. Traditie is dat elke zaterdagmiddag om 5 uur geluid wordt. Vroeger ook op zondagmorgen om acht uur, aan het begin van de Dag des Heren. Einde van het werk, begin van het bidden. Nu niet meer. Het bidden is eraf, de kerkelijke gemeentes Westernieland/Saaxumhuizen, Eenrum en Den Andel zijn samengevoegd en gebruiken hun gebouwen om de beurt. Zij bepalen of er zondagmorgen geluid wordt. En dan pas om half tien.

Meneer Prins was de laatste koster. Daarvoor meneer Steinfelder. Frits woonde naast de kerk. Hij was nog klein en het dorp was stil. De klompen van Steinfelder waren van verre al te horen en op zondagochtend wist Frits dan niet hoe snel hij beneden moest komen. Meneer Steinfelder had speciaal voor hem het touw verlengd.

Frits leert het mij nu. Simpel werk, een beetje aan een touw trekken. Maar een mooie slag maken, dat is niet ieders werk. En als je goed luistert herken je wie er luidt. Elk heeft zijn slag. Alleen al er op tijd aan denken en er zijn vraagt discipline. Vaak vergeet ik het. Dan hoor ik de klok en denk ik dat ik er had moeten zijn. Hoeft niet, zegt Janna, die als vaste vrijwilliger luidt. Maar ik wil wel.