Intussen ratelt de specht nog steeds met zijn snavel op het vogelhuisje dat, net als alle andere, van mij vorig jaar een stalen plaatje rondom het invlieggat gekregen heeft, als bescherming tegen overactieve spechten. Al weken is hij als een bezetene aan het inhakken op een plaatje staal. Hij moet en zal er doorheen komen, het lukt hem maar niet. Elke dag, in alle vroegte, komt hij met zijn broodtrommeltje op zijn werk, begint te hakken en hakt zolang door als hij kan. Vanaf vroeg in de ochtend houdt hij het vol. Af en toe even schaften of een sigaretje, een adempauze. Als ik er woonde, in dat kastje, als mees zijnde, zou ik een klacht ingediend hebben bij de bevoegde instanties, dat gehak van zo’n pneumatische specht lijkt me niet te harden. Maar de mezen binnen houden net zo goed stug vol, je bent immers als mees maar één letter verwijderd van de overtreffende trap. Ze maken hun nestje, vliegen rond, gaan misschien wel voor nakroost zorgen. Als de specht even een boterham neemt of naar de wc is, snel in of uit en verder gaan ze rustig door met leven. Onverstoorbaar. Zou ik die specht eens met een goed gesprek op andere ideeën moeten brengen? Zou ik hem therapie kunnen aanbieden, een verwerking voor zijn verstorende leven? Of moet ik de bewoners aansporen om zich in te laten schrijven bij de woningbouw?