De aarde nu was woest en ledig, en duisternis lag op de vloed, en de Geest Gods zweefde over de wateren.

Eerst is er een idee. Een vonk, een vorm van in-spiratie, be-ademing. En adem plus vonk is vuur. Je ziet een mogelijkheid, je fleurt er van op, je ziet iets wat je nog niets zag. Dat wil je dan gaan doen. Monnikenwerk.

Vervolgens: beginnen met voorbereiden. Mijn website op orde maken, of tenminste: daar een gedachte over ontwikkelen. En dat dan doen. De komende weken gaat het daarover: denken, en dat dan gaan doen. Dat daar nog heel wat stappen tussen zitten is me niet onbekend. Dat ik als een berg tegen de uitdaging op ga zien ook. Een uitdaging is het zeker: mezelf zichtbaar maken in mijn ongemak, in mijn pogingen mijn wereld te ordenen. Pogingen die vaak (dat weet ik nu al) vruchteloos zullen zijn. En soms even niet.

En God zeide: Er zij licht; en er was licht.

Hoe dan ook: ik laat mijn ongemak, mijn rommel, mijn chaos zien. Als ik dit opschrijf krijg ik het al heet en koud tegelijk. En toch: ik heb ja gezegd. Misschien is daar iets voor me te halen. Het beste wat ik kan doen is: daarop vertrouwen. En af en toe dat moment van inspiratie terug halen. Ooit zag ik het, en dat was niet voor niks. Mijn schoonmoeder zei (maar dan in het Fries): 'Het komt wel goed. En anders maar niet' ('It komt wol goed. En oars mar net'). Ze zei het makkelijker dan ik het nu voel.

En God zag, dat het licht goed was.