Binnen wordt er gesloopt, buiten wordt er geplant. Alles wat de grond in moet is flink gegroeid in de afgelopen jaren en heeft dus nu veel ruimte nodig. Aanhangwagens vol, parkeerborder vol. Binnen wordt alles minder, schoner, leger, ruimer. Buiten wordt het meer en voller, en zit de lol er in dat het allemaal aanslaat en gaat groeien.

Sommige planten hebben het direct al zeer naar de zin op de Groningse zavel:  de hosta's waren in Amsterdam kleine polletjes en zijn nu in een paar weken twee keer zo groot! De salomonszegels (nota bene in volle bloei verplant) staan fier overeind alsof ze hier al jaren wonen. De veronicastrums, die nogal onder de reis per aanhangwagen hebben geleden, richten het hoofd op en gaan weer de hoogte in, op weg naar volle bloei met prachtige paarse pluimen. Andere hebben het moeilijker: de geraniums en de euphorbia's liggen plat tegen de grond, alsof ze uithijgen na een hardloopwedstrijd. We zullen zien. Wat extra water, en verder moeten ze het toch echt zelf doen. De helianthus hebben we maar alvast gekortwiekt, daar zat weinig leven meer in. Hup, de heggeschaar erbij, knipknip. Je wordt ook wel wat makkelijker, op den duur.

Hoe verder in het seizoen, hoe lastiger het wordt om nog te verplanten: de pollen worden groter en zwaarder, het weer wordt warmer. Komende week misschien 26 graden. Ik ben er niet blij mee.