Anderhalve week niet op de bouw, het lijkt een eeuwigheid. Amsterdam heeft van alles te vragen en te bieden: Sail, werk, afspraken, feestjes. En Westernieland roept. Zaterdagavond om negen uur geven we gehoor. Om tien over elf in Westernieland.

Lekker slapen, ontbijt in de volle ochtendzon. Vertrouwd tochtje op de fiets naar de camping. Zwaaien naar mevrouw Kadijk. Ze heeft een vest aan, het wordt al wat kouder.

En ja, wat is er weer veel gebeurd. Broodjeliggervloeren liggen er in, sommige binnenmuren zijn al gemetseld, waterleiding en riool zijn aangelegd. Maar ook: ojee, dit zit niet goed, klopt dat wel, dat moet toch anders? Gelukkig komt Bertil de aannemer zelfs op zondag langs om de voortgang te bespreken. Vlindermeneer komt mee, kennismaken en hoekjes kijken. Dan zijn er voor hem straks minder verrassingen. Het wordt spannend, over anderhalve week gaat de betonvloer er in en dan moet alles wel kloppen. Dus we gaan komende woensdag alle leidingen langs, alles checken, alles nameten. Liever nu dubbel dan straks fout.

Daarna nog even een gevlinderde betonvloer bekijken bij vlindermeneer thuis, in Uithuizen. Ojee, wordt het zó donker? Iets lichter zou wel mogen. Maar hoe dan? Instrooien met poeder of door-en-door laten mengen in de betoncentrale? Je moet overal verstand van krijgen, overal wat van vinden. En uitstel is er niet, de tijd gaat rap.

Amsterdam roept. We rijden terug. Of heen.