In Amsterdam vond ik twee schragen bij het grofvuil. Altijd handig. Stevig en toch licht. Daar kan je een tafel van maken of iets te zagen op leggen. Dus: mee naar huis. Spul inpakken voor het weekend, alles mee naar beneden, naar de voordeur. Schragen ook (ik noem ze bokjes). Alles inladen en hup, via de tuin naar Sjoerd die nog tennist in Amstelveen, en door naar Westernieland.

Onderweg langs Friesland. Buurman Eise heeft een zaagbokbouwpakket gemaakt. Drie grote kruisen van stoere balken, één balk schuin voor de stevigheid, lekker degelijk. Handig voor Frits, dan kan hij weer bomenkettingzagen. Inpakken en meenemen dus.

De volgende dag denk ik: waar zijn mijn kleine lichte grofvuilbokjes? Per ongeluk in Friesland op straat laten staan? Friesland gebeld. Nee. Per ongeluk op de tennisbaan laten staan? Lijkt niet logisch. Door iemand vanaf de parkeerplaats meegepikt? Lijkt ook niet logisch. Thijs gebeld, ingesproken: als je twee bokjes in de gang voor het raam ziet staan zijn ze van ons. Zondagavond laat weer thuis denk ik: even achter de lift kijken. En ja, Thijs heeft ze kennelijk veilig weggezet: mijn bokjes. Gewoon vergeten in te laden. Dus maar weer mee naar boven. Ze mogen de hele week in de kamer, en in het weekend gaan ze echt mee. Dat heb ik ze beloofd.