De Ommelander Courant gebeld, een stukje geschreven, foto erbij en de week erna stond het echt in de krant:

'De voormalige openbare basisschool 'Oelesprong' in Westernieland is verkocht en wordt verbouwd tot woon- en werkhuis. De eigenaren, Sjoerd van der Weide en Wouter Wieringa, zijn op hun zoektocht naar de geschiedenis van het gebouw allerlei leuke verhalen tegengekomen. Maar niemand weet de twee iets te vertellen over de herkomst van het stukje mozaïek dat waarschijnlijk in de jaren zestig van de vorige eeuw aan de gevel bevestigd is. Mensen die iets weten over de oorsprong van het mozaïek kunnen mailen naar info@oelesprong.nl.'

Wordt vervolgd...

De tuin is weg. Om preciezer te zijn: ons huisje op de volkstuin in Amsterdam is verkocht, de huur van de tuin is overgedragen. Aan Rob, die bij de overdracht trakteerde op heerlijk gebak. Hij heeft er zin in, de eerste boom is al geplant!

Wij hebben de afgelopen maanden ongeveer bij elke reis een aanhanger vol planten meegenomen. Zo is de tuin van Amsterdam naar Westernieland verhuisd. Een aantal borders staat nu tijdelijk vol met vertrouwde planten. Sommige hadden het zwaar tijdens het transport, werden slap, lagen plat. Bijna allemaal voelen ze zich inmiddels erg thuis in de Groningse zavelgrond, een vruchtbaar mengsel van zand en klei. Ze groeien fantastisch. De Aster frikartii 'Mönch' bloeit prachtig paarsblauw en is mooi vol en dicht geworden in de zomer.

In de herfst is het graafwerk om het huis wel klaar, ligt de riolering in de grond en kunnen de definitieve borders, paden en hagen uitgezet worden. Hopelijk hebbben we dan de plannen voldoende uitgewerkt. Dan kunnen alle geparkeerde planten naar hun definitieve stekkie. En komt de parkeerborder vrij voor zijn volgende bestemming: boomgaard. Eggen, inzaaien en vier driekwart- of hoogstam appel- en perenbomen er in. Het liefst oude Groningse rassen, maar wel graag een beetje lekker en een beetje houdbaar. Langs de ene rand groentebedjes, langs de andere rand bessenstruiken: rode, witte en kruisbessen. Een haagbeukhaag ervoor, hondsrozen en vogelbosjes erachter. Lekker ouderwets.

Niet dat het dan klaar is. Maar het is een begin.

Anderhalve week niet op de bouw, het lijkt een eeuwigheid. Amsterdam heeft van alles te vragen en te bieden: Sail, werk, afspraken, feestjes. En Westernieland roept. Zaterdagavond om negen uur geven we gehoor. Om tien over elf in Westernieland.

Lekker slapen, ontbijt in de volle ochtendzon. Vertrouwd tochtje op de fiets naar de camping. Zwaaien naar mevrouw Kadijk. Ze heeft een vest aan, het wordt al wat kouder.

En ja, wat is er weer veel gebeurd. Broodjeliggervloeren liggen er in, sommige binnenmuren zijn al gemetseld, waterleiding en riool zijn aangelegd. Maar ook: ojee, dit zit niet goed, klopt dat wel, dat moet toch anders? Gelukkig komt Bertil de aannemer zelfs op zondag langs om de voortgang te bespreken. Vlindermeneer komt mee, kennismaken en hoekjes kijken. Dan zijn er voor hem straks minder verrassingen. Het wordt spannend, over anderhalve week gaat de betonvloer er in en dan moet alles wel kloppen. Dus we gaan komende woensdag alle leidingen langs, alles checken, alles nameten. Liever nu dubbel dan straks fout.

Daarna nog even een gevlinderde betonvloer bekijken bij vlindermeneer thuis, in Uithuizen. Ojee, wordt het zó donker? Iets lichter zou wel mogen. Maar hoe dan? Instrooien met poeder of door-en-door laten mengen in de betoncentrale? Je moet overal verstand van krijgen, overal wat van vinden. En uitstel is er niet, de tijd gaat rap.

Amsterdam roept. We rijden terug. Of heen.

Drie weken lang stond de bouw stil. De stilte was te horen. Wij gingen zwemmen of vissen of wadlopen. Binnen bleef alles zoals het was.

Sinds gisteren zijn Herman en Arnold er weer. Koffie met aardbeiengebak, om het te vieren. En om de vakantieverhalen te horen. Zeeland (Zierikzee), Italië (Venetië). Zand, strand. En nu dus weer Westernieland.

De eerste volle container is afgehaald, vanmorgen om tien over zeven. Twee lege er voor in de plaats. De betonnen balkjes voor de nieuwe broodjeliggervloer zijn gebracht. 106 stuks. Ze liggen voor een deel in de bloementuin. Ze moeten toch ergens liggen, zegt Sjoerd. Morgen komen de broodjes: dikke witte piepschuimpakketten waar overheen de verwarming geknoopt en het beton gestort wordt. We kunnen aan het eind van een dag weer zien dat er veel is gedaan, en aan het begin van de dag ons verheugen.

We zijn hier nog twee dagen, dan is de zomervakantie voorbij. Dan is het weer het gewone ritme: door de week Amsterdam, weekend Westernieland. Komende week gaat het westraam er waarschijnlijk uit, dat wil zeggen: de gevel waar het raam komt. Ik zou er graag bij zijn, het lijkt me fantastisch. Maar de plicht roept: Amsterdam, Amsterdam.

Dit is een fitis, zegt Kees, en dat is een pimpelmees. Heb je die huiszwaluw gezien? De boerenzwaluw zit hier ook.

Nog maar net binnen en de vogelnamen vliegen rond. Kees kan ze horen, hij is vogelaar. Toen hij hoorde dat we hier kwamen, bood hij aan: ik wil wel komen om de vogels te inventariseren. Dat wilden we graag! Er is hier de afgelopen vijf jaar geen mens geweest. Een eldorado voor allerlei soorten, die ik niet veel verder onderscheid dan in sijs of drijfsijs. En als je een basis hebt kun je ook kijken hoe die zich gaat ontwikkelen, de komende tijd. We willen vogelbosjes planten, veel struiken met bessen, rozen met bottels. Nestgelegenheid bieden aan klein spul, door struiken te planten met stekels, zodat ze zich kunnen verstoppen voor katten en andere rovers.

Kees en ik waren schoolvriendjes. Het weerzien na jaren is warm en hartelijk. Hij geniet er zichtbaar van, net als ik. We halen herinneringen op met de mildheid die je krijgt, langzamerhand. Hij wil graag volgend voorjaar terugkomen, als de mannetjes en de vrouwtjes elkaar zoeken. Dan hebben ze de meeste praatjes, dan hoor je ze beter dan nu.

Maar hoor, daar heb je de zwartkop, de ekster, de zanglijster. De houtduif ken je wel, maar de holenduif? En zowaar, de vinkenslag. Een vink!