Toen ik in mijn pyjama de bijkeuken binnenkwam en door het raampje naar de wereld keek, moest ik eerst naar buiten om een foto te maken. Daarna ontbeten, gewandeld, de honden te eten gegeven. En ondertussen telkens foto’s gemaakt. Van de volle maan, felgeel in de zwarte lucht rechts boven de kapschuur naar de aarzelend in zachtroze en pastelblauw opkomende bleekgele zon, links van het voorhuis. Flarden grondmist, in de verte staken de rietranden langs de oevers van het Boterdiep er bovenuit. Daarna pas tanden gepoetst. En weer: foto’s. De zonsopgang was verpletterend.

Vannacht was er  gekrijs in de schuur. Tien voor elf was het, ik was net in de eerste slaap, ik droomde over naar het zwembad gaan met een paar leuke mensen. Een beetje tegen elkaar aan hangen, het voelde jong, vrij, onbelemmerd. We zetten met kleurpotlood dunne lijntjes op een boekje, Ada en ik, toen een heftig geluid boven mij me wegtrok uit het zwembad naar de schuur, naar hier en ik wat verdwaasd wakker werd. Geluid als van dieren in gevecht, in doodsnood. Ben eruit geweest, de koplamp op, de schuur in. Omhoog schijnend, naar waar het geluid volgens mij vandaan kwam.

Natuurlijk zag ik niets anders dan de binnenkant van het dak van een grote boerenschuur. Riet, latjes, spanten, gebinten. Daaronder trekkers, silo’s vol tarwe en ander graan, gereedschap, boerenwagens. De oude poes, op de kachel, die in haar mandje naar me lag te tegenlichtknipogen. Wat had ik willen ontdekken? Bloedsporen? Tandengeblikker? Een kat in doodsnood, een verscheurde steenmarter? Wat had ik willen doen? Alles zag eruit als een stille boerenschuur in een nacht in december, ik doofde het licht en ging weer slapen.

Om een uur of twaalf nog een keer, weer dat krijsen terwijl ik weer pas in slaap gevallen was. Deze keer bleef ik liggen. Het hield weer op. Vanmorgen aan de buurman verteld. Marter, dacht hij ook. Nu op internet nog even opgezocht: ‘Krijsen steenmarters?’ En inderdaad: steenmarters krijsen!