Zal ik het zwembad reserveren, dacht ik. Donderdag gaat het open, Papiermolen in Groningen. Buitenbad, 50 meter. Je kan er lange banen trekken, langer dan ik nu redden zou, met mijn ongeoefende borstcrawl na een Coronajaar van weinig zwemwater. Je kunt reserveren, een uur per dag. Omkleden langs de rand, na afloop alleen koud douchen, je houdt de kans op besmetting klein. Het leek me een leuk idee. Maar naarmate de dag dichterbij komt, nemen de bezwaren toe. Het lijkt me koud en ver, als ik de afstand tussen warm water en warme kleren moet overbruggen. Dat koude douchen lijkt me geen punt, even lekker schreeuwen en je voelt je ineens weer jaren jonger. Thuis doe ik dat vaak, dat koude, niet dat schreeuwen. Als ik zin heb. En ik heb best vaak zin.

Vandaag wordt het veertien graden. Morgen achttien, overmorgen ook. Maar daarna. Elf, en daar zit het breekpunt. Als ik net lekker op gang kom, wen aan de zomer, de korte broek uit de kast, misschien even iets in de tuin doe, en daarna is het ineens weer elf graden. Terug naar elf! Ik vrees de pers, die natuurlijk komt kijken, een camera mee, en een microfoon aan zo'n lange hengel, om te zien welke idioot het waagt om zijn veel te lange baantjes te trekken in een veel te koude omgeving met veel teveel afstand tussen warm water en warme kleren. Daar willen ze wel een filmpje van met klappertandgeluiden, om de rest van Groningen schamper om te laten lachen. Nee, ik doe niet mee, ik blijf thuis. Voor de buis.