De Streekhof is een hobbykwekerij. Gerrit, de eigenaar is 85. Te oud voor een renderend bedrijf, maar met wat vrijwilligers die de lol er van inzien gaat het allemaal net. Open op vrijdag- en zaterdagmorgen. Je mag zelf plukken wat er maar te plukken is. En dan reken je af. Heel betaalbaar. Naast de weegschaal en de geldkist staan tafels. Daar kun je koffie drinken en praatjes maken. Het zit er meestal vol met praatjesmakers.

Zaterdagochtend is het. Sjoerd gaat en ik ga mee. Pruimen plukken. Wel een beetje snel graag, het bezoek komt zo.

Eenmaal daar word ik langzaam. Ik loop met een emmertje de boomgaard in en dwaal af. Hier een pruim, daar eentje, oja, daar ook. Er hangen er zoveel, ik kan rustig kijken en voelen en plukken of toch even doorlopen. Al wandelend en kijkend loop ik zo het verleden binnen. Laarzen in de klei, de gulle geur van overrijp fruit, de witte wolken die in hoge snelheid langs de knalblauwe lucht schuiven.

Pruimen, dat was september, nazomer. Nog net geen herfst maar wel na de zomer, wel nog warme dagen maar het eerste najaarsvocht hing alweer in de lucht. Boeken kaften, de tas klaar voor school. Harde wind, eerder donker. Je wist, iets is voorbij. En al komt er iets anders, dat ene, warme, volle, dat is geweest en we moeten het er mee doen tot volgend jaar. Natuurlijk kon je jam koken en er in de winter van eten. Maar dat haalde het niet bij verse pruimen, zo van de boom.

Ik neem een hap.

Waar blijf je nou, zegt Sjoerd, het bezoek komt zo.

Oja, zeg ik en ik mompel iets over de mooiste pruimen en allemaal rijp. Vijf kilo, zegt de weegschaal. Zeven vijftig, zegt de hobbykweker. Wij zijn op tijd weer thuis, het bezoek komt. Ik vertel.

Niet zo heel veel later sta ik, met bezoek en al, weer bij de hobbykweker.

Pruimen graag.