Gisteren liep ik de halve marathon van Amsterdam. Mijn eerste halve, en met een ongebruikelijk trainingsschema van Koen de Jong: nooit meer dan 10 km trainen en toch 21,1 lopen. Ik startte rustig en heb dat het grootste gedeelte van de loop volgehouden. Op de Churchillaan stond Roel als morele ondersteuning. In de Watergraafsmeer was Erik de oppepper en in de buurt van het Rijksmuseum kwam de spanning van het laatste stukje al wat in beeld. In het Vondelpark (waar Caroline me stond aan te moedigen) ging het al wat harder en om de hoek, de Amstelveenseweg op, rook ik de finish. Ik weet nu wat het is: op vleugels. Ik haalde op het laatst nog een hele meute in. Blij over de finish en tevreden met mijn tijd. Sjoerd zat op de tribune van het Olympisch Stadion, was er getuige van en maakte deze foto (ik draag dat witte shirt). Daarna tomatensoep bij Koen en pasta thuis. En slapen. Veel slapen.

Startnummer opgehaald. Manmanman wat een drukte. Sporthallen vol reclame en sportkledingaanbiedingen. Duizenden mensen uit de halve wereld die óók hun nummertje kwamen halen. En hun shirtje. En aanbiedingen scoren. 89 talen door elkaar. Alles werd gelardeerd met een stevige beat. Toch fijn dat uiteindelijk de zon weer ondergaat boven de stad. Lekker stevig bordje pasta en lui op de bank. En straks maar eens een flink tukje doen. Morgen een havermoutontbijtje. En dan knallen. Nouja, uitlopen is het streven.

Ons huis in tekst en beeld. Vorig jaar zomer kwam een redacteur/stylist van het woonblad Eigen Huis & Interieur samen met een fotograaf naar Westernieland om een reportage te maken van het resultaat van onze Grote Verbouwing: van leegstaand schoolgebouw tot wonen-werken-B&B. Met zijn tweeën hebben ze een dag hard gewerkt om het hele huis in beeld te brengen. Slepen met stoelen, schuiven met kussentjes, het was een werk! Ze waren er al op tijd en tegen half zeven ’s avonds zat hun taak er op. Ongeveer een maand geleden had ik een Skype-interview met een tekstschrijfster die van alles wilde weten en daar een mooi verhaal van schreef. Eergisteren verscheen het augustusnummer met ‘onze’ reportage: ‘Schoolvoorbeeld’. Het is een mooi verhaal geworden, met mooie foto’s. Als het gedrukt is ziet het er zo echt uit! Dat weet ik natuurlijk wel, als grafisch ontwerper, maar toch, het is wel echt echt.

De houtjes zijn uit ’t vet. Ze hingen al klaar in het hok.

Gemaakt door schaatsenfabriek G.S. Ruiter uit Bolsward. Op maat, voor Tine hazze, Tine de haas.

Ze won er alles op, bij de meisjes, bij de dames. in Friesland, in Nederland.

Nu is ze, zoals dat heet, uit de tijd gegaan. Het is klaar. Ze is er.

Bennie speelde Friese liedjes op zijn accordeon. Liedjes zoals pake Sjoerd en beppe Anne, pake Jan en beppe Anna die vroeger zongen bij de viool. Over een eenvoudig leven en een hoop plezier. Over zingen en dansen. Over ware liefde en vervlogen tijden.

De mensen kwamen langs de kist voor een laatste glimp of groet. De schaatsen waarop ze alles had gewonnen lagen aan haar voeten. De mensen gingen zitten, werden stil. De kleinkinderen ontstaken hun kaars aan die van hun beppe.

Woorden klonken, in het Nederlands maar al gauw in het Fries, haar taal. Dat paste beter. Ze spraken van lang geleden, van werken op de boerderij, van zorg en verantwoordelijkheid. Kleine verhaaltjes van gezellig en van niet bij de pakken neerzitten. Ze deden hun best haar tot leven te roepen. Ieder goed woord maakte het verschil tussen wens en werkelijkheid groter. Rauwer.

Het kleine gezin kroop om haar heen en sloot de kist. Legde bloemen.

Bennie speelde. De schaatsenrijderswals. Voorzichtig dansend gingen we de zaal uit.

Zo groot en imposant als ze ooit was, zo klein en breekbaar is ze nu. Ooit hield ze met haar sterke gestalte en krachtige geest de grote kerels onder de duim. Nu ligt ze op haar zij in bed en slaapt met hortende ademhaling. Ooit schaatste ze met haar korte venijnige slag iedereen eruit die ze op haar weg vond en werd ze kampioen korte baan, eerst van Friesland, later van Nederland. Bij  de meisjes, bij de dames, niemand won van haar. Later trouwde ze en baarde ze twee zonen, de jongste werd mijn man.

Nu is ze 83. De maagperforatie, de klaplong, maagbloeding, dubbele longontsteking, ze wou wel maar ze kwam er niet doorheen met haar korte slag. Ze heeft besloten dat het klaar is en wilde weg uit het verpleeghuis, met de infusen en de medicijnen. En wat ze wil, dat gebeurt, krachtig als haar geest nog is.

Ze heeft genoeg aan af en toe wat theelepeltjes lauwe thee. Héérlijk, zegt ze dan, nóg eentje. En ze sluit haar ogen en slaapt weer verder. Af en toe is er bezoek en is ze ineens héél present, de grapjes rollen over haar tong, de pret staat in haar ogen, ze is er helemaal. Maar ze blijft liggen op haar zij, en na een paar minuten slaapt ze. Als ze weer even wakker is zegt ze ‘ik ben heel dankbaar dat jullie dit allemaal voor me doen’. En ze kijkt me heel helder aan. Weinig gêne, weinig omhaal. Ze kijkt voluit.

Op de kist komen haar schaatsen. De houtjes waarop ze alles heeft gewonnen wat er te winnen was.

Ze is er bijna.

Er vloog zich net een vogel dood
tegen het raam. Zijn lichaam warm
en zacht rust in mijn hand. Een drupje bloed
laat hij nog achter. Laatste daad.
Zachtgroen, zachtgeel en helderrood.
Dood.