Hé, dacht ik gisteren toen we langs de tuin van buren verderop wandelden, de paaltjes zijn weg, het gaas is opgerold. Zou de hond dood zijn? Vanmorgen stuurde ik een berichtje: ‘Hoi buurvrouw, alles goed bij jullie?’ De hond is gelukkig in orde. Buurman is van plan een robotmaaier aan te schaffen, hij denkt dat de hond nu zo oud is dat die niet meer wegloopt. Ik mag het gaas hebben. Voor onze tuin. Zodat onze hond niet wegloopt. En de palen ook, die liggen achter het huis. Zoveel als ik wil. Fijn!

Sjoerd doet de boodschappen, straks ga ik met de auto gaas en palen halen. 'Laat je mijn waslijn wel staan?', schreef ze. Ik hoorde haar er bijna bij lachen. ‘Ja hoor, die heb ik zelf wel’. Samen met het gaas dat we hier klaar hebben liggen, moet onze tuin ongeveer te omheinen zijn. Intussen hoest ik alweer meer dan me lief is. Maar er zijn dingen te doen. Gaas halen, boodschappen doen, wandelen met de honden. Studeren, schrijven, huis schoonmaken. Het leven gaat tenslotte ook weer gewoon door. In het meeste heb ik geen zin. Ook dat gaat gewoon door. Maar omdat de werkster voorlopig niet komt en het huis toch vies wordt met twee mannen en twee honden over de vloer, heb ik weinig keus.

De honden kijken niet meer op van mijn robotstofzuiger. Hier en daar ligt een kleed op de betonvloer, verder is het vuil goed op te sporen en op te zuigen. Maar de randen van de kleden worden niet helemaal schoon, soms mist hij een stuk vloer. De stofbak is klein en zit gauw vol. Het beste is om eerst zelf het huis te vegen. En het schoonmaken van het apparaat zelf kan hij niet zelf. De onze wordt aanbevolen voor het verwijderen van hondenharen, maar het verwijderen van hondenharen uit het apparaat is een heel gedoe. Overal gaan ze tussen zitten, tussen de wieltjes, in de borstels, om de asjes heen. Ik pluk alles er zorgvuldig uit en verzamel een hele berg hond op het aanrecht. De asjes krab ik uit met een scalpel. Oké, netto is er tijdwinst. Maar minder dan gehoopt. En voordat hij weer aan het werk kan, moet hij dus eerst schoon.