Ochtend. De stad, wij en de hond ontwaken. In die volgorde. Tammo komt uit de bench en doet zijn rek- en strekoefeningen. Na afloop van de ochtendwandeling met Sjoerd krijg ik verslag: zo veel en zo vaak, daar en daar. Overdracht van de wacht. Nu is Tammo van mij. Slapen.

Mijn kans om de dag te beginnen. Krant, agenda, mails. Planning maken, eerste telefoontjes. Dan Tammotijd: eten, grote wandeling, lekkere kluif.

Ik plan mijn werk. Vóór Tammo wakker wordt dit, na het eten dat, terug van de wandeling nog nét even dat. Zo vormt zich de dag. Voor mijn conditie is het goed: minimaal 2 uur per dag wandelen. Stevig tempo, Tammo volg! Zakjes paraat. Want als hij moet, dan moet hij. Midden op straat.

Thuis Tammo kluif, ik boterham. Aan het werk. Hij scharrelt, smikkelt, slaapt. Ik ontwerp, regel, bel, mail. Uitkijken over de havens vindt-ie prachtig. Het kleed opeten ook. De hele dag zit vol met kleine correcties: dit wel, dat niet, even wachten. Zitfoeigoedzo! En hij doet het keurig. Binnen beter dan buiten. Minder afleiding, minder geur en geluid.

Nog een wandeling met wat oefeningetjes. Thuis een beetje slapen. En als-ie dan aan het einde van de middag de sleutel in het slot hoort, ligt ineens heel dat hondenbestaan overhoop. Sjoerd komt thuis, dat moet gevierd worden! Alle registers open, blaffen, schreeuwen, springen, o wat zijn we blij! Negeren is het beste, zegt de cursus. Tja.

Tammo is weer van Sjoerd.