Ik vond een bord in het veld. Met een lepel. Een etensbord van aardewerk, een lepel van metaal, halverwege tussen onze twee dorpen. In het gras, rechts langs het pad. Het bord was leeg, de lepel schoon. Wie legt er een lepel en een bord in het gras en neemt die dan niet weer mee? Iemand heeft daar zitten eten, denk ik, dieren hebben het uiteindelijk vast schoongelikt. Maar wie doet zoiets? Ik heb het meegenomen, na er een poosje over nagedacht te hebben. Laat ik het liggen, laat ik het niet liggen? Je moet per slot je verantwoordelijkheid als burger wel nemen.

Laten liggen betekent: misschien heeft het een betekenis van een vossenjacht. Dan handhaaf ik de magie. Misschien breekt het, als er kinderen langskomen die er tegenaan schoppen. Maait er een maaimachine overheen, komt het in de maaibalk. Komen de brokken in de natuur, nog jarenlang vind je de resten. Nu zijn het maar twee stukken, dan misschien wel honderd. Dus handhaaf of vererger ik de rommel.

Meenemen is: de dingen mee naar huis nemen. Weggooien, de container in, want wat moet ik ermee? Het is oud spul, een bord uit België, een lepel met voor mij te kleine lettertjes. Je gaat zoiets niet op Facebook zetten, zo van: wie is een bord en een lepel kwijt? Meegenomen, dus, en in de container. Maar wel even opgeschreven. En op de foto.