Serengeti betekent eindeloze vlakte. Dat zeggen mensen ook over Groningen. Als je goed kijkt is het onzin. Het land is vol van heuvels en dalen. Ze zijn alleen wat minder hoog en diep dan in Limburg, bijvoorbeeld. Maar het land glooit overal. Dijken, wierden, grafheuveltjes. Oude drinkplaatsen voor vee (dobben), veranderde waterlopen, eindeloos bebouwde akkers die vanzelf wat bol gaan staan, ze zorgen voor een prachtig golvend landschap, dat gezien wordt door wie er oog voor heeft. Om met Johan Cruijff te spreken: je gaat het pas zien als je het doorhebt. Ook in Westernieland is het niet plat. Op Kaakhorn is een dobbe. Langs het Kaakhornsterpad ook. De kerk staat op een verhoging, de Weem ook. De Oude Riet kruipt kronkelend, als een slangetje, door het land. Boerderijen en groepjes huizen staan op heuveltjes, er zijn dijken uit verschillende perioden.

Ook ons eigen landje golft alle kanten op. Dat zien we nu Klaas Jan de oprit aan het egaliseren is met behulp van een laserwaterpas. Het gebouw staat hoog (en droog, hopen we), het land loopt wat af naar de straat en naar de bosrand. Als het even flink regent staan de plassen waar het het laagste is. Gistermiddag ontdekte ik een afvoerputje, midden op het plein. Gelukkig, het water kan weg!