Alles is in de war. Dat is eigenlijk een tekst van mijn moeder. Ze is 95. Elke week klaagt ze dat alles in de war is. Het eten tien minuten later? Alles in de war. De pillen vijf minuten eerder? Alles in de war. Op zondag een koek in plaats van een gebakje? Alles in de war. Vandaag heeft Sjoerd een margedag. Leren, studeren, vergaderen, onderwerpen die de school, de meesters en de juffen betreffen. De kinderen zijn vrij. Inloop vanaf half negen, negen uur beginnen. Dat werd uitslapen vanmorgen. En als Sjoerd uitslaapt, is alles in de war.

Was ik eerst nog van plan om iets eerder op te staan en om kwart over zeven te gaan zwemmen, de margedag maakte dat ik het te ingewikkeld vond: alleen ontbijten, alleen naar de stad, alleen terug. In plaats van, zoals gepland, samen. Dus nee, dan maar niet naar het zwembad, we bleven samen liggen wachten op de wekker van tien voor zeven. Samen ontbijten, hij naar de bushalte, ik schrijven. Zo had ik het dan maar bedacht. Maar ook dat raakte in de war.

Zou ik net beginnen met schrijven, ging de telefoon. Sjoerd, bij de bushalte. Nog steeds geen bus. Of ik hem naar het station brengen wou. Ja hoor, drie minuten later reden we het dorp uit. Zo vlot dat hij een trein eerder haalde in plaats van een latere te missen. Eenmaal weer thuis besloot ik de honden uit te laten en te eten te geven. Pas om half tien kwam ik aan schrijven toe. Aan de ene kant wil je (lees: ik) graag het onverwachte: avontuur, leuke dingen doen, verrassingen in het leven. Aan de andere kant graag alles zo gewoon mogelijk. Gewoon op tijd opstaan, gewoon op tijd slapen gaan. Daartussen graag alles gewoon.

Facebook meldt in januari weer een Cool Challenge: het koude water van het Lauwersmeer in. Kijk ik het filmpje terug van twee jaar geleden, zie ik mezelf rennen in sportkleren. Oefeningen doen. Energie opwekken. Daarna in de zwembroek het koude water in, middenin de winter. Dompelen, een paar minuten blijven zitten. En eruit, naar binnen, snert eten. Ik weet nog dat ik daarna barstte van de energie. Die wel een week aanhield. ‘Doe je dit jaar weer mee?’, vraagt Maikel. ‘Leuke uitdaging!’ Dat wordt dan in elk geval de komende weken koud douchen. Om te wennen. Zal ik die oude gewoonte weer oppakken? Raakt alles dan in de war of is het juist weer prettig ‘gewoon’?

Terug naar nu. Stine wil na het eten naar buiten. Loopt dapper naar de boomgaard, zakt door de hurkjes en doet een plas. Een onbekend geluid en ze stuift als een haas weer naar binnen. Doodsbang. Ik zal blij zijn als het in januari weer gewoon is: geen vuurwerk meer, geen bietenvrachtwagens die op ieder moment van de dag of de nacht hun lading komen halen of brengen. IJzeren containers, donderend geraas. Gewoon, een hondje dat gezellig naast de baas loopt, nieuwsgierig is en blij. Geen angsthaas.

Buiten is het grauw, een koude wind waait over het land. Alsof de herfst begint, na een paar mooie stille dagen winters wit. Nat is het, guur, er wordt meer regen en meer wind verwacht, zondag heet het ‘onstuimig’. Weer voor een regenpak, voor laarzen, voor flinke trek in de schoorsteen. Chocola bij de koffie, de kachel aan. Verder gewoon. Prettig gewoon.