De oude tante. Een hersenbloeding, en nog één. Ze kwam er niet meer bovenop. Dik zesentachtig.

Op een hete middag begraven we haar in Leens, waar mijn familie vandaan komt. Vanuit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt aan de Valgeweg. Een jaren zeventig soort-van-schuur, met slechtgevoegde steenstrips aan de wand en een schrootjesplafond. Het zingt stroef, met een tegenstribbelende organist. De preek gaat over de lasten van dit leven en bij Jezus zijn.

Neefje en nichtje gaan bij de microfoon staan, een cd’tje aan met enkel piano. En dan gebeurt het. Ze gaan zingen. Schoon, droog, zonder opsmuk. ‘Veilig in Jezus’ armen, veilig aan Jezus’ hart’. Zij begint, en hij neemt het over. Zij schuift naar de tweede stem. Het mengt mooi en in heel die kale toestand komt vlees en bloed.

Het gaat een beetje jeuken tussen mijn schouderbladen en de eerste traan dient zich aan.

Neefje twee vouwt zijn papieren uit en gaat vertellen over tante’s leven. Van coupeuse naar maatschappelijk werk, van Leens naar Leiderdorp. Haar betrokkenheid bij anderen, later de zorg voor haar ouders, terug in Leens. Neefje stopt even. Hij slikt, en bij mij jeukt het weer. Traan twee.

En dan neemt de kaalheid het weer over. De kerk uit, de straat op, op weg naar de groeve. We lopen, we begraven. Het Onze Vader voor wie wil. Koffie, cake, naar huis.

Dank neefjes, dank nichtje, voor het respect. Dank voor zoveel vlees en bloed. Voor zoveel brood en wijn.