Witte Paas. Een laagje sneeuw op auto’s, daken, vlonder, gras. Niet lang, want de zon maakt de wereld warm. En dan is er geen houden aan. Maar toch, witte Paas! We hebben heerlijke dagen vrij om buiten te zijn. Wandelen met Tammo, de velden in. Onwaarschijnlijk blauwe luchten, onwaarschijnlijk witte wolken. Te koud zonder sjaal, en dan ineens, met de zon erbij, zweet op je rug!

We leren Tammo apporteren aan de lange lijn. Zo blijft hij in de buurt en een beetje onder appèl. Zodra hij te ver gaat raken wij hem kwijt, maar hij ons ook. Dan zijn de vogeltjes en de reeën interessanter. Dat kan al gauw even duren. En dat willen we niet, het is broedtijd. Dus aan de lange lijn. Oefenen met bijna nét echte haasjes. En helemaal echte dummy’s. Gooien, wachten, apport, brengen. Ja jongen, goed zo jongen! Daarna een eind sjouwen. Afwisseling. We komen Hayo en Erica tegen in de verste verte. En dan weer verder, lopen, oefenen.

Lunchen bij Piet en Janna, Marchien en Frits. Tammo heeft het druk met snuffelen, detecteert feilloos het spoor van een haas. In huis. Doet een flinke plas in de keuken. Zo, dan is dat ook maar weer klaar. Thuis valt hij in diepe slaap. Urenlang. O, wat een indrukken, o, wat een dag. Paas is allang niet wit meer.

Zaterdagavond om half negen was het Earth Hour: samen een uur het licht uit voor de aarde. We waren net op tijd thuis om het licht niet aan te doen. En direct al in tweestrijd: doe ik de koelkast wel of niet open? Er zit immers een lichtje in. Zet ik wel of niet koffie? Mag ik Facebooken op de iPhone? Dat soort trivialia.

We zijn gaan zitten schemeren, zoals mijn opa’s en oma’s dat deden. Naar buiten kijken en een beetje zwijgen. Zien hoe de nacht uit de bomen komt. Tammo profiteerde onbedoeld mee: Sjoerd had in het donker niet gezien dat ik de voerbak al rijk gevuld had en deed er nog eens een lekkere voorraad brokjes in. Ik heb Tammo niet horen klagen.

Na een half uurtje wou ik er de brui al aan geven, maar Sjoerd hield vol. We doen een uur. Okee, een uur. En het werd steeds mooier. Buiten en binnen, het schoof in elkaar en werd van hetzelfde. En toen de nacht de baas was en de bomen zwart waren tegen de blauwzwarte lucht, stoorde mij de straatlantaarn. Waarom is die aan? Het is verdorie Earth Hour, gemeente! De omgeving van Westernieland is de donkerste plek van Nederland. En dan brandt de straatlantaarn! Enfin, voor de rest was het donker. Op de vloer en op mijn bureau zag ik vlekken van het maanlicht dat scheen door de dakkoepels. Donker en stil. En maanlicht. We spraken niet, Tammo blafte niet.

Om half tien schoof ik de gordijnen dicht en het licht aan. Het uur was voorbij. Het was weer gewoon zaterdagavond.